به آهستگی

یحیی جان سلام

مدتها بود میخواستم نامه بنویسم و بدهم غلامرضا راننده ی مینی بوس وقتی به شهر می آید برایت بیاورد ولی پشیمان شدم.

بار آخری که نامه به دستش دادم طوری نگاهم کرد که ترسیدم.بجای نامه دستم را در دستان ترک خورده اش گرفت.زهره ام داشت می ترکید ولی از فشار دست گنده اش آنچنان دردم گرفت که ترس از یادم رفت.به زور دستم را از زیر فشار دستش خلاص و بطرف خانه فرار کردم.نمیدانم نامه را برایت آورد یا نه؟

این بار نامه را به مادر غلامعلی  میدهم بیاورد.او می گوید غلامعلی همیشه تو را در شهر میبیند.مادر غلامعلی، بیچاره تراخم گرفته و دارد کور میشود.حکیم باشی ده تا توانسته از تخم مرغها و شیر تنها گاوش بجای دستمزد گرفته .چشمش که خوب نشده بدتر هم شده.

آخرین باری که جواب نامه ام را دادی نوشته بودی به کار بنایی مشغولی.مگر نگفته بودی می خواهی بروی دبیرستان؟

من روز شماری می کردم درست تمام شود و آقا معلم ده شوی.

عمه لیلا بعد از اینکه پیش ملاباجی ده سواد قرآنی یاد گرفتم، وقتی سپاهی دانش به روستا آمد اسم مرا در مدرسه روستا نوشت تا خواندن و نوشتن را بهتر یاد بگیرم.عمه لیلای بیچاره از اینکه خودش نمیبیند و سواد خواندن و نوشتن را هم ندارد دلش میخواهد من مثل او نشوم و برایش کتاب بخوانم.همیشه آرزو داشته شاهنامه بخواند .وقتی چشمش می دیده نگذاشته بودند باسواد شود.گفته بودند دختر اگر سواد داشته باشد نامه ی عاشقانه می نویسد.

یحیی جان این سپاهی دانش که به ده آمده آدم خیلی خوبی است.عمه لیلا هر روز به من می گوید برو اتاقش را تمیز کن.قبل از آنکه به مدرسه بروم کلید اتاقش را از عمه لیلا میگیرم و آنجا را جارو و گردگیری میکنم.صبح زود هم که از خواب بیدار میشوم و شیر گاومان را می دوشم می روم و آبگوشت ظهر رابار می گذارم و وقتی ظهر از مدرسه برمی گردم از همان آبگوشت برای آقا معلم میبرم. کدخدا به عمه لیلا گفته وسایل آسایش او را فراهم کند در عوض او هر ماه پولی به او بدهد.ما هم با آن پول گذران زندگی می کنیم‌.هرماه دفتر و مداد میخرم که نوشتن را خوب تمرین کنم تا بتوانم نامه های بهتری برایت بنویسم.

چند ماهی میشود جواب نامه هایم را نمیدهی ناسلامتی قرار است یک روز با من عروسی کنی.

یحیی جان این آقا معلم بجای برادری جوان خیلی خوبی است.خیلی خیلی تمیز است. لباس های مرتب و اتو کشیده ای می پوشد.من ندیده ام که دست هایش ترک داشته باشد و یا رفتارش مثل این غلامرضای بی بته باشد.هر وقت او را از دور میبینم راهم را کج میکنم تا چشمم توی چشمهای مثل گرگش نیفتد. با آن قیافه و دندان طلایی که در شهر برای خود گذاشته از دور که می خندد مثل گاو پیشانی سفید توی ذوق می خورد.میترسم توی ده برایم حرف در بیاورند.

یحیی جان کاش بودی و آقا معلم را از نزدیک می دیدی.نمی دانی چه داستان ها و شعرهای قشنگی برایمان می خواند.نمی دانی چقدر با ادب است.همیشه به من شما می گوید.همین دیروز که عمه لیلا گفت برو دم رودخانه و لباسهای او را بشور، داشتم لباسهایش را می شستم که او از کنار رودخانه رد می شد و تا دید من دارم لباس های او را می شورم گفت«شما چرا زحمت میکشید؟»  آمد کنارم و خودش لباس هایش را در رودخانه آب کشی  کرد.می گفت «دستهای شما یخ میکند» تا به حال کسی با من اینطوری که آقا معلم حرف می زند حرف نزده. او خیلی مهربان است.خیلی کم به شهر می رود. امروز سر کلاس گفت این هفته دو روز مرخصی دارد که برای کار واجبی به شهر می رود. می خواستم نامه ی تو را به او بدهم که برایت بیاورد ولی خجالت کشیدم.

راستی یحیی جان چرا جواب نامه های مرا نمی دهی؟شاید از قولی که به من داده ایی پشیمانی؟

زینب دختر خاله کلثوم می گفت هر کس به شهر برود دیگر دلش نمیخواهد به ده برگردد، چه رسد به اینکه بخواهد با دختری روستایی ازدواج کند.او به من گفت«مگه ندیدی صفدر با آنکه شیرینی خورده ی هم بودیم وقتی به شهر رفت دیگه پشت سرش رو هم نگاه نکرد»

فکر می کنم تو دیگر ده را دوست نداری. اگر شهربهتر است پس چرا آقا معلم می گوید خوش به حالتان که در روستا زندگی می کنید.شاید آقا معلم در شهر چیز قشنگی ندیده  که انقدر ده را دوست دارد. نمی دانم او دختران روستایی را هم دوست دارد؟

من دلم می خواست تو درست را می خواندی معلم می شدی  و به روستا برمی گشتی و مثل او حرف های خوب میزدی.

هفته ی پیش که داشتم از مدرسه بطرف خانه می رفتم وقتی غلامرضای حرام لقمه  دوباره مثل گرگ بطرفم می آمد همین آقا معلم مثل فرشته ی نجات رسید و نزدیک من ایستاد.غلامرضا وقتی او را دید گورش را گم کرد و رفت و من یک  نفس راحت کشیدم. کاش آقا معلم همیشه پیش ما بود .وقتی او هست از هیچ چیز و هیچ کس نمی ترسم.این ها را برایت می نویسم چون همه چیز را باید به تو بگویم.

شاید تو هم  دیگر دوست نداشته باشی به روستا برگردی و یا شاید دیگر مرا دوست نداشته باشی، عیبی ندارد .فقط برایم بنویس.

منهم برایت می نویسم که آقا معلم را خیلی دوست دارم.

خرداد ۱۴۰۲

نسرین صحرایی