ما یک بار بیشتر از کوچه عمرمان رد نمی‌شویم. اما در همین یکبار، بارها دزدانه از لای درِ بازِ خانه‌ی همسایه، درختی زیبا را میبینیم، لب حوض نشسته، سیب قرمز صید می‌‍کند؛ یا از کنار پسرک واکسی سر خیابان که چشم‌های رنگی درشتی دارد با مژه‌های پرپشت مشکی می‌گذریم. گیرم یک بار هم آبنباتی کف دستش می‌گذاریم.

نویسندگی امکان می‌دهد امروز، دیروز و حتی فردای خودمان و خیلی فراتر از خودمان را مزّه کنیم. بغل کنیم. زیستنی عمیق! همان یک وجب، همان یک نگاه اما به عمق اقیانوس.

مسیر نویسندگی دشوار است و طولانی. ما در داستانی کوله‌بارمان را از رویا و کلمه بسته‌ایم و آماده‌ی سفر. اگر هنوز رویاهایت توی طاقچه زبر گرد و غبار زندگی دفن نشده‌ است، توهم با ما بیا.