یونانیان باستان باور داشتند تنها کسی می‌تواند نویسنده شود که مِهرِ مموریوس شامل حالش شده‌باشد و این فرزند شوریده حالِ زئوس، به او الهام کند. باور کنید این باور تا جناب افلاطون هم ادامه داشت. گیرم افلاطون این وسط ساز دیگری زد و گفت نویسندگی یک جذبه‌ی معنوی است و به جای الهام، پای حال و شهود و جذبه را به میان آورد. اما زود تند سریع نوافلاطونیان، دوباره نوشتن را هدیه و موهبت الهی اعلام کردند! خدایان هم که خودتان خوب می‌دانید؛ همه چیز را به همگان نمی‌دهند. به جان عزیزتان هنوز هم برخی چنین باورهایی دارند. لابد شنیده‌اید که استعداد نوشتن خداداد است. اما خوشبختانه در ابتدای خوشِ قرنِ ناخوشِ بیستم، علم نوزادِ روانشناسی داشت به روان آدمی جدی جدی سرک می‌کشید و زمزمه می‌کرد که خوب نوشتن یک مهارت است و مهارت را هم که همه می‌توانند فرا بگیرند. یعنی هر بنی‌بشری بتواند حرف بزند – یعنی الفبای یک زبان را بداند – باید بتواند بنویسد. این اعتماد به نفس را البته روانشناس‌ها از یک انقلاب به دست آورده بودند. انقلاب دایکوم! سال‌ها قبل آقای دوسوسور، انقلابی را در آموزش ادبیات ایجاد کرد که شروع شگفت‌انگیزی بود. خلقِ مِتُدِ دایکوم. شعارشان هم این بود: ” هرچیزی آموزش دادنی است! هر چیزی که به یک تجربه‌ی بیرونی – دیدن، چشیدن، لمسیدن – منتهی شود، قابل آموزش است.” گوش مموریوس کَر، حرف‌های ناموسی‌تری هم زدند: ” آموزش شعر و موسیقی هم ممکن است!” در متد دایکوم، مربی، اندام و عملکردِ مهارتِ شگفت را تجزیه و ساده می‌کند. معجزه، قابل تمرین می‌شود و سپس آزمودنی! دایکومِ نویسندگی، در جهان امروز – خاصه مغرب زمین – گسترده است؛ چنان‌که نویسندگی نه تنها یک رشته‌ی دانشگاهی بلکه مهارتی عام و لذت‌بخش است. کمترین فایده‌ی کارگاه تخصصی نوشتن، ” تربیت خواننده‌ی فعال و حرفه‌ای” است و راستش نویسنده‌ها کشته مرده‌ی چنین موجوداتی هستند.

کارگاه‌های ” نویسنده زیستن” در دو سطح مقدماتی، پیشرفته و تکمیلی

نویسنده زیستن، به تمرین، تکرار و تدریج نیازمند است. به همراهی! در این کارگاه‌ها، تجربه‌های تا همین حالایِ قلم‌های خلاق را مرور می‌کنیم و تو باید جوهر خودت را پیدا کنی. که چه بویی بدهد، چه رنگی داشته باشد و چه آهنگی! اگر خوب می‌خوانی، اگر گاه و بی‌گاه میل نوشتن، مثل میوه‌ی کال، زیر دندانت مزه‌ی گس حسرت را بیرون می‌ریزد، با ما همراه شو! نباید روزِ رفتن، ایده‌هایت توی کشو، زیر جوراب‌های نیم‌دارت باقی بماند. وارث بی‌گناه، بی‌شک، به رخت‌ها بیشتر توجه می‌کند تا کاغذهای بی‌صاحب!

نویسندگی خلاق مقدماتی

نویسندگی خلاق پیشرفته

 نویسنده خواندن